Δηλώνει ότι δεν έχει καμία σχέση με την ποίηση, αλλά το ατελιέ του είναι σκέτο «ποίημα». Ζει στο Βερολίνο 41 χρόνια και έχει περάσει από 41 κύματα χωρίς να το βάζει κάτω. Η ζωγραφική του και η εικαστική του ματιά πηγάζουν από μια εσωτερική ποιότητα που μοιάζει μοναδική. Ο τρόπος που αντιμετωπίζει τη ζωή είναι τόσο ζωηρός και τόσο ρεαλιστικός που σε αφοπλίζει από τα πρώτα λεπτά.
Ο Χρήστος Μπουρονίκος είναι ένας κοσμοπολίτης, που ζει για την τέχνη του και βαδίζει σε στέρεα βήματα, χωρίς να ψάχνει δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις. Ανοίγει την πόρτα του στο GR Times και μας καλωσορίζει στο Steglitz του Βερολίνου και το ατελιέ του, όπου οι «θησαυροί» σου φωνάζουν από τους τοίχους, τους πάγκους, το ταβάνι, το βλέμμα του.
Μια έκθεση μόλις τελείωσε, μια έκθεση τρέχει ακόμη και μια έκθεση έρχεται με διάφορες πινελιές από τον σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο. Είναι δικός του «Ο Έλληνας στη σελήνη» που αποτέλεσε μέρος μια ευρύτερης έκθεσης στο Potsdam για τα 50 χρόνια προσσελήνωσης του Apollo ανάμεσα σε άλλους 14 εικαστικούς από την Γερμανία, γιατί τον αφορά η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Ο ίδιος έχει κάνει κάμποσα έργα για την μαύρη τρύπα και η διάσταση αυτή των φαινομένων ανήκει στα αγαπημένα του. Η έκθεση ολοκληρώθηκε χθες Κυριακή 10 Νοεμβρίου δίνοντας σκυτάλη σε νέα πράγματα.
Είναι δικό του έργο με «γεύσεις» από κρασί, ξύλο και φύση αυτό που κοσμεί -μεταξύ άλλων- την έκθεση «Τόποι Δημιουργίας» με αφορμή την συμπλήρωση 60 χρόνων του κρασιού Κατώγι Αβέρωφ και την συμπλήρωση 30 χρόνων από την πινακοθήκη Αβέρωφ στο Μέτσοβο. «Έφτιαξα ένα έργο για το κρασί και από τις 26 Οκτωβρίου μέχρι και το τέλος της Άνοιξης το έργο μου θα βρίσκεται στο Μέτσοβο» επισημαίνει.
Στην επερχόμενη έκθεση της Φρανκφούρτης με θέμα την ελληνική μετανάστευση, εκείνος θα δώσει την αλήθεια του μέσα από βαλίτσες που «μάτωσαν» από τα πέρα δώθε και γιαπιά που έμειναν να περιμένουν την επιστροφή των ξενιτεμένων μάταια. Η έκθεση ξεκινά στις 18 Νοεμβρίου και διοργανώνεται από τον γερμανικό ΕΟΤ, με 7 Έλληνες και Γερμανούς συμμετέχοντες. «Η έκθεση τελεί υπό την αιγίδα των Ελλήνων Ακαδημαϊκών της Φρανκφούρτης και εκτός από μένα συμμετέχουν ο Γιάννης Ψυχοπέδης και ο Παύλος Σάμιος» τονίζει ο ίδιος.
Το φευγιό από τα Γρεβενά και τα πρώτα βήματα
Μετά από δύο ατυχείς προσπάθειες στην Αθήνα και την άρνηση του να πάει στο Παρίσι -τάση έντονη για την εποχή του- πήρε το τρένο μια μέρα και από την Δεσκάτη, έφτασε στο Βερολίνο για να κάνει το όνειρο του επάγγελμα και το επάγγελμα του το πιο όμορφο χόμπι. «Ήμουν 18 χρονών, δεν ήξερα την γλώσσα, έδωσα στην Σχολή Καλών Τεχνών εδώ και δεν μπήκα με την πρώτη φορά. Πέρασα τον Απρίλιο του 1981. Έπλυνα πιάτα σε πολλά εστιατόρια, κόλλησα μπόλικα ένσημα και το πάλεψα. Είπα ή θα κάνω αυτό ή θα γίνω δημόσιος υπάλληλος» αναφέρει ο Χρήστος Μπουρονίκος και θυμάται την πρώτη του έκθεση στην Αθήνα το 1984 μετά από πρόσκληση του Αρμένιου Μπαχαριάν, την πρώτη έκθεση στο Βερολίνο εκτός γκαλερί το 1987, το πρώτο installation σε υδραγωγείο το 1989 και την πρώτη του έκθεση σε γκαλερί το 1991, όπου παρευρέθηκαν οι δικοί του άνθρωποι.
Εκείνος όμως αλλού αποδίδει την αρχή της επιτυχίας του. «Το όνομα μου χτίστηκε στην έκθεση της γκαλερί Τούντα στην Βασιλεία. Ένιωθα πάντα σαν εργάτης-μετανάστης. Είμαι εργασιομανής. Ήθελα να βγαίνουν πράγματα στον χώρο. Από τότε πειραματίζομαι κάθε μέρα. Το Βερολίνο είναι μια πόλη που σε σπρώχνει. Αυτό με κρατάει εδώ. Για μένα το Παρίσι, το Λονδίνο, η Ρώμη είναι παρελθόν. Το Βερολίνο έχει ροπή προς το μπροστά, είναι ένας ζωντανός οργανισμός» λέει ο ζωγράφος. Όσο για την Ελλάδα; «Μου αρκεί το καλοκαίρι. Έρχομαι κάθε χρόνο για να δω την μαμά μου, τους φίλους μου» επιμένει και έχει ήδη αρνηθεί πρόταση για Ελλάδα, αν και τον τόπο του τον αγαπά και τον κουβαλά.
Με το βλέμμα στην πραγματικότητα και πλάτη στον ρομαντισμό
Σε μια εποχή που η τέχνη σφύζει από ρομαντισμό, βγάζει τον εαυτό του από κάθε τέτοια διάσταση. «Πάντα με άφηνε αδιάφορο ο ρομαντισμός των άλλων. Η πραγματικότητα με ενδιαφέρει. Όλα τα υπόλοιπα είναι περιτύλιγμα. Ο ζωγράφος οφείλει να δουλεύει. Εγώ εμπνέομαι από μία εικονίτσα στην tv, από ένα χαρτάκι που θα βρω κάτω. Κάνω τυχαίες λήψεις από το κινητό και τις περνάω έπειτα σε ένα δεύτερο στάδιο επεξεργασίας. Είναι αυτός ο τρόπος που θέλω να βλέπω τα πράγματα, να συνθέτω την ψεύτικη εικόνα με το πραγματικό, με το ίδιο το έργο» εξηγεί ο κ.Μπουρονίκος. Η αλήθεια είναι πως στο ατελιέ του οι λαμαρίνες τυπογραφείου και η ανακύκλωση της εικόνας και του υλικού έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Τα ρεύματα και οι θεωρίες είναι για τους άλλους. Το έργο ανακυκλώνεται μέσα από έργα καλλιτεχνών που εκτιμώ κι αυτό είναι που με συναρπάζει. Με ενδιαφέρει η καινούργια έκφραση στην τέχνη. Μου αρέσει αυτό να περνάει και στους μαθητές μου» εξομολογείται και το πρώτο πράγμα που τους μαθαίνει είναι πως να κρατούν το μολύβι. Αν θα τους συμβούλευε κάτι… είναι να θέτουν ερωτήματα μέσα από την τέχνη τους. «Μου αρέσει να θέτω ερωτήματα, να βρίσκω ένα κοινωνικοπολιτικό έρεισμα. Δεν απαντάω σε προβλήματα, αλλά βάζω στοιχεία με πονηριά» τονίζει.
Αν δεν είχε ασχοληθεί με την ζωγραφική και τα εικαστικά, σίγουρα θα ήταν μαέστρος. «Είναι το πιο ολοκληρωτικό δόσιμο που έρχεται στο αυτί σου, το απόλυτο καλλιτεχνικό αξίωμα για μένα» δηλώνει, αλλά όπως και να χει… όλη του την μέρα καταπιάνεται με διάφορα στο ατελιέ του. «Είναι μέρες που διορθώνεις, που παρατηρείς, που δημιουργείς ιδέες. Γιατί μόνο έτσι φτιάχνεις ένα έργο. Το έργο σε προκαλεί».
Η ελληνική κρίση και η τέχνη του καλλιτέχνη
«Οι καλλιτέχνες μίλησαν πολύ για την ελληνική κρίση. Μάθαμε να κάνουμε την Ελλάδα κέντρο του κόσμου. Εγώ όλο αυτό το βλέπω σαν μια κουκκίδα. Με ενδιαφέρει το σύνολο του κόσμου μας. Μένει η κρίση άραγε; Υπάρχει; Γιατί οι τιμές στην Ελλάδα έχουν ξεφύγει. Δίνονται εκατομμύρια για έργα και πίνακες. Εμένα προσωπικά με εκνευρίζει η μοιρολατρική στάση του καλλιτέχνη. Για μένα η τέχνη είναι μια «κλωτσιά» στην καθημερινότητα και αυτοί που την χρειάζονται θα την έχουν για «θρέψουν» ψυχή και σώμα. Ο καλλιτέχνης είναι ένα πουλί που διαλέγει το δικό του «σποράκι» για να ζήσει» καταλήγει ο Χρήστος Μπουρονίκος που μια ώρα συζήτησης μαζί του φτάνει για να βάλει την σκέψη σου σε τάξη και τους ορίζοντες σου σε αταξία.
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου