-Πραγματοποιήθηκε σήμερα Κυριακή (19-5-2019) και ώρα 11.30΄ στην Παλιουριά Γρεβενών εκδήλωση για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Η όλη εκδήλωση έγινε με τον απαιτούμενο σεβασμό προς τις 353.000 αδικοχαμένες ψυχές.
-Στο χώρο του μνημείου που βρίσκεται δίπλα στην εκκλησία του πολιούχου μας, Αγίου Νικολάου, έγινε επιμνημόσυνη Δέηση, παρουσία αρκετών κατοίκων και φίλων.
-Ακολούθησαν σύμφωνα με το πρόγραμμα, ↴↴↴
κατάθεση στεφάνων από επισήμους και φορείς της τοπικής κοινωνίας, ενός λεπτού σιγή, ανάκρουση Εθνικού Ύμνου και σύντομοι χαιρετισμοί.
-Ακολούθησε η κεντρική ομιλία από την συγχωριανή μας κ. Κυριαζίδου Γεωργία, Εκπαιδευτικός της Δ/νσης Εκπαίδευσης Γρεβενών, με θέμα «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου»

Ακολουθεί η ομιλία της

19 Μάιου 2019. Συμπληρώνονται 100 χρόνια από την αποβίβαση του γενοκτόνου Μουσταφά Κεμάλ στην Σαμψούντα. Εκατό χρόνια θρήνων και δακρύων. Εκατό χρόνια χωρίς ένα καντήλι αναμμένο εκεί στις χαμένες πατρίδες.

Η γενοκτονία ως όρος καθιερώθηκε στη δίκη της Νυρεμβέργης, όταν καταδικάστηκαν οι Ναζιστές για τα εγκλήματα πολέμου κατά των Εβραίων. Αποτελεί το βαρύτερο έγκλημα στο οποίο δεν υπάρχει παραγραφή. Τρεις γενοκτονίες συντελέστηκαν των 20^Ο αιώνα, των Αρμενίων, των Ελλήνων του Πόντου και των Εβραίων. Εξ αυτών οι δύο αναγνωρίστηκαν.

Με το τρίπτυχο «ένα κράτος, μια θρησκεία, ένας λαός» και έχοντας συμβουλάτουρες Γερμανούς αξιωματικούς, οι Νεότουρκοι αρχικά και στη συνέχεια ο Μουσταφά Κεμάλ, σχεδίασαν και εκτέλεσαν τις δύο πρώτες γενοκτονίες. Το 1915 την γενοκτονία των Αρμενίων και από το 1916-1923 την γενοκτονία των ποντίων.

Μέρα μνήμης σήμερα και ας έφυγαν όλοι εκείνοι που θυμούνται και ας μην υπάρχουν εκείνοι που διηγούνται και ας μην υπάρχουν εκείνοι που διηγούνται και ας έκλεισαν τα μάτια τους που είδαν τις σφαγές και τα εγκλήματα. Η φωνή τους, η κραυγή τους θα περνά από γενιά σε γενιά και από τόπο σε τόπο που θα γίνεται εγερτήριο σάλπισμα σε όλους εμάς που κινδυνεύουμε να συμβιβαστούμε. Έγκλημα μεγάλο και ασυγχώρητο λάθος να είσαι Έλληνας και χριστιανός, να ευημερείς μέσα στην καρδιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Έγκλημα που το πλήρωσαν οι παππούδες μας με την καλοσχεδιασμένη και προμελετημένη πράξη αφανισμού μιας ολόκληρης φυλής, καθώς η γενοκτονία είχε ως αποτέλεσμα εκείνη η ειρηνική εύφορη γη της ανατολής να γίνει βωμός αίματος 353.000 νεκρών συμπατριωτών μας. Εκείνη η γη νοτισμένη από το αίμα που την πότισε, ακόμη περιμένει μια ελάχιστη δικαίωση, μια συγγνώμη από τους απογόνους των άγριων σφαγέων.

Έτσι 100 χρόνια αργότερα, εκείνο που μένει σταθερό στο χρόνο δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιθυμία να παραδοθούν στην ιστορική κρίση και δικαιοσύνη, τα πρωτοφανή σε βιαιότητα και κακουργία γεγονότα εκείνης της περιόδου (αφού για τιμωρία ενόχων δεν μπορεί να γίνει λόγος) και να καθαριστεί το αίμα των αθώων θυμάτων με μια γενναία και αναγκαία συγνώμη από το Τουρκικό κράτος.

Στον Πόντο άνθισε για εικοσιοχτώ ολόκληρους αιώνες ένας πολιτισμός των Ελλήνων. Ένα εκλεκτό τμήμα του Ελληνισμού ζούσε στα Βόρεια της Μικράς Ασίας στην περιοχή του πόντου, μετά τη διάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Η άλωση της Τραπεζούντας δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση. Μπορεί να αποτελούσαν μειονότητα, αλλά γρήγορα κυριάρχησαν στην οικονομική ζωή της περιοχής, ζώντας κυρίως στα αστικά κέντρα. Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με την δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Το 1865 οι Έλληνες του πόντου ανέρχονται σε 265.000 ψυχές, το 1880 σε 330.0000 και στις αρχές του 20^ο αιώνα αγγίζουν τις 700.000. Το 1860 υπήρχαν 100 σχολεία στον πόντο, ενώ το 1919 υπολογίζονταν στα 1.400, ανάμεσα τους και το περίφημο Φροντιστήριο της Τραπεζούντας. Εκτός από σχολεία διέθεταν τυπογραφία, περιοδικά, εφημερίδες, λέσχες και θέατρα που τόνιζαν το υψηλό τους πνευματικό επίπεδο.

Ο πόντος μπαίνει στον 20^ο αιώνα μέσα σε ένα κλίμα έντονης ευφορίας και αισιοδοξίας. Δεν θα κρατούσε για πολύ όμως.

Το 1908 ήταν μια χρονιά ορόσημο για τους λαούς της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τη χρονιά αυτή επικράτησε το κίνημα των Νεότουρκων που έθεσε στο περιθώριο τον Σουλτάνο. Πολλές ήταν οι ελπίδες που επενδύθηκαν στους νεαρούς στρατιωτικούς για μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό της θνήσκουσας Αυτοκρατορίας.

Σύντομα όμως οι ελπίδες διαψεύστηκαν. Οι Νεότουρκοι έδειξαν το σκληρό τους εθνικιστικό τους πρόσωπο, υπονοώντας ένα σχέδιο διωγμού των Χριστιανικών πληθυσμών και εκτουρκισμού των ευρωπαϊκών κρατών στον Ά παγκόσμιο πόλεμο.

Οι Τούρκοι με πρόσχημα την «ασφάλεια του Κράτους», εκτοπίζουν ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού στην αφιλόξενη μικρασιατική ενδοχώρα.

Η τριανδρία Ταλαάτ, Εμβέρ και Τζελάλ και στη συνέχεια οι Κεμάλ και ο Τοπάλ Οσμάν, υπό την προστασία και καθοδήγηση των Γερμανών, όπου τα συμφέροντα στην περιοχή ήταν μεγάλα, ολοκλήρωσαν την γενοκτονία των Ελλήνων του πόντου.

Στις 20 Ιουλίου του 1914 κηρύχτηκε γενική επιστράτευση όλων των εθνικοτήτων. Για πρώτη φορά επιστρατεύτηκαν χριστιανοί. Πολλοί πόντιοι απέφυγαν τη στράτευση και κρύφτηκαν στα δάση. Αντέδρασαν με το αντάρτικο τους, στο Ανατολικό πόντο, στην περιοχή κυρίως της Σάντας και στο Δυτικό πόντο, στην περιοχή της Σαμψούντας. Τους υπόλοιπους χριστιανούς τους έστειλαν σε τάγματα εργασίας για να σπάζουν πέτρες και να ανοίγουν δρόμους. Οι περισσότεροι πέθαιναν από πείνα, κακουχίες και τις αρρώστιες.

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα για να ξεκινήσει τη δεύτερη και πιο άγρια φάση της ποντιακής γενοκτονίας υπό την καθοδήγηση των Γερμανών συμβούλων του. Ο Γερμανός Liman Von Sanders τους συμβούλεψε να μην βάλουν μαχαίρι στους πόντιους, όπως έβαλαν στους Αρμένιους, το 1915-1916 και ξεσήκωσαν θύελλα διαμαρτυριών στην Ευρώπη, αλλά να εφαρμόσουν το περίφημο σχέδιο της «ΛΕΥΚΗΣ ΣΦΑΓΗΣ».

Συμβούλεψε ο Liman τους Νεότουρκους «οι παγωνιές και το κρύο του χειμώνα, οι βροχές και η μεγάλη υγρασία, ο ήλιος και η τρομερή ζέστη του καλοκαιριού, οι αρρώστιες του τύφου, οι κακουχίες και το ελάχιστο φαί, θα φέρουν το ίδιο αποτέλεσμα που λογαριάζετε εσείς οι Τούρκοι με το δικό σας σχέδιο, δηλαδή να ξεκαθαρίσετε τους Έλληνες με σφαγές». Έτσι η Λευκή σφαγή έγινε το τέλειο έγκλημα με το οποίο οι Τούρκοι, σε συνδυασμό με τα τάγματα εργασίας, εξόντωσαν 353.000 πόντιους προγόνους μας.

Στην απερίγραπτη βαρβαρότητα ο Τοπάλ Οσμάν ο διαβόητος κακούργος της Κερασούντας, από το 1916-21 υπολογίζεται ότι σκότωσε, έπνιξε, έκαψε και γενικώς εξόντωσε πάνω από 70.000 πόντιους.

Ξεριζωμένοι, αποδεκατισμένοι από κακουχίες και από θάνατο των αγαπημένων τους επέστρεψαν έπειτα από 3000 χρόνια στη μητρική γη.

Όσοι γλίτωσαν από το Τούρκικο σπαθί, έφυγαν ως πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 ήλθαν στην Ελλάδα. Με τις γνώσεις και το έργο τους συνεισφέρουν τα μέγιστα στην ανόρθωση του καθημαγμένου εκείνη της εποχής ελληνικού κράτους και άλλαξαν τις πληθυσμιακές ισορροπίες στη Βόρεια Ελλάδα.

Στις 24 Φεβρουαρίου του 1994 η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωσε ως ημέρα μνήμης της ποντιακής γενοκτονίας, τη 19^η Μαΐου. Τον ίδιο χρόνο και η Κυπριακή βουλή καθιερώνει τη 19^η Μαΐου ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας. Από το Μάιο του 2002 μέχρι το 2012, 11 πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής αναγνώρισαν την ποντιακή γενοκτονία. Το 2009 η τοπική βουλή της Νότιας Αυστραλίας και τον Μάρτιο του 2010 το Σουηδικό Κοινοβούλιο. Το Μάρτιο του 2015 η Αρμενία και τον Απρίλιο του 2015 η Ολλανδία.

Η Ελλάδα του Πόντου είναι μια Ελλάδα που πόνεσε και μάτωσε όση καμία άλλη. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τον αφανισμό των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

Θρηνούμε τους νεκρούς και τις αλησμόνητες πατρίδες. Να λοιπόν γιατί δεν πρέπει, δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε. Δεν θέλουμε αντίποινα, δεν θέλουμε τον πόνο το δικό μας να ζήσουν και άλλοι λαοί. Αντίποινα δεν θέλουμε, ποτέ όμως δεν λησμονάμε. Ο πόντος ζει στα ήθη και στα έθιμα των ποντίων. Κανένας δεν ξεχνά, τίποτα δεν ξεχνιέται. Τη γη του πόντου μπορεί να την πήραν, αλλά τη ψυχή του πόντου δεν μπορεί να την πάρει καμία γενοκτονία, δεν μπορεί να σκοτώσει τις ψυχές, γιατί οι ψυχές είναι αθάνατες και όσα χρόνια να περάσουν μακριά από τη γη που γέννησε η μάνα γη, δεν την απαρνιόμαστε.

Αυτή την πατρίδα που κάνει σήμερα χιλιάδες πόντιους να την αναζητούν αν και δεν την γνώρισαν ποτέ, παρά μόνο από τα ακούσματα των πατεράδων και των παππούδων τους. Γιατί η πατρίδα είναι αυτή όπου υπάρχουν οι ρίζες σου, αυτή που έχεις από τα ακούσματα, τις διηγήσεις των παππούδων σου.

Είναι η ιστορία των ελληνικών πράξεων και του πολιτισμού που άφησαν οι πρόγονοι μας, που ξεριζώθηκαν βίαια από έναν τόπο όπου άφησαν χιλιάδες νεκρούς.

Να ήταν λέει ψέμα και να γυρίζαμε τώρα δα στη γη μας, στα δάση μας, στις ανθισμένες κερασιές, αναπολούσαν οι παππούδες μας. Όμως δεν ήταν ψέμα και δεν ξαναγυρίσαν. Τα παιδιά τους μεγάλωσαν εδώ και τα εγγόνια τους ευτυχώς ακόμα θυμούνται. Θυμούνται τον ξεριζωμό, τη Γενοκτονία, θυμούνται τα πάθη του ποντιακού Ελληνισμού, μέσα από τις προφορικές και γραπτές μαρτυρίες και κάθε Μάη κάνουν την μνήμη τιμή και την προσφέρουν σε εκείνους που έφυγαν από τη ζωή με τον καημός της προσφυγιάς, αλλά και με τη γεμάτη πείσμα και δύναμη να ξαναριζώσουν.

Εμείς οι νέες γενιές οφείλουμε να απαιτούμε το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη, τη διεθνοποίηση της αναγνώρισης της Γενοκτονίας σαν επισφράγισμα των αγώνων του τόσο βάναυσου καταπατημένου λαού, που δεν αφελληνίσθηκε, αλλά επιβίωσε προχωρώντας στο δρόμο της προκοπής και της ανόδου, δίνοντας στοιχεία αξίωσης και πολιτισμού.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ, Το περήφανο βλέμμα του αδούλωτου Πόντιου, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ Τη λαλιά που φιμώθηκε και ξαναζωντάνεψε στην εξορία, ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ Τις ρίζες που αρνούνται να πεθάνουν.

Καθένας μας αυτές τις μέρες οφείλει να γεμίσει τη ψυχή του με μνήμες και μερικές λέξεις. Ποτέ πια προσφυγιά για κανένα λαού του κόσμου.

τέλος ομιλίας

-Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με ένα μοιρολόγι από την κ. Ντατσή - Κυριαζίδου Βάσω και ποντιακά τραγούδια από την χορωδία του Συλλόγου που σχετίζονται με την γενοκτονία.

-Μετά το πέρας της εκδήλωσης μοιράστηκαν στους παρευρισκομένους ποντιακά εδέσματα.

-Τίμησαν την εκδήλωση με την παρουσία τους αρκετοί συμπατριώτες μας και κάτοικοι της γύρω περιοχής. Επίσης παρευρέθηκαν και κατέθεσαν στεφάνια οι: Βουλευτής Γρεβενών κ. Μπγιάλας Χρήστος, ο δήμαρχος Δεσκάτης κ. Καραστέργιος Δημήτριος, εκπρόσωποι Αστυνομίας - Πυροσβεστικής, Δ/νσης Εκπαίδευσης Γρεβενών, ο εκπρόσωπος 1ης γενιάς των ποντίων στην Παλιουριά κ. Παύλος Πουλατσίδης, ο πρόεδρος του Τοπικού Διαμερίσματος Παλιουριάς, ο πρόεδρος του Πολιτιστικού - Περιβαλλοντικού Συλλόγου Παλιουριάς "Η Βουνάσα" κ.ά που είναι στο παρακάτω φωτογραφικό άλμπουμ.-

opaliouriotis.gr
-Ακολουθούν ενδεικτικές εικόνες και στο τέλος βίντεο.